Wszystko wydaje się być naprawdę proste

   Chyba każdy w życiu ma taki moment, w którym uważa, że upadł i ciężko mu się podnieść. Ja upadłam....w tej chwili. Przeraża mnie to, co dzieje się w moim życiu, co mnie otacza i im bardziej jestem świadoma tego co mnie spotyka, tym bardziej boję się, że temu nie sprostam.      Z jednej strony mam ludzi, którzy mnie wspierają i których ja wspieram, to fakt, bez nich byłoby ciężko,jeszcze ciężej, a mimo to czasem czuję się tak samotna, że ich fizyczna obecność w niczym nie pomaga. Z drugiej strony przerażający jest fakt, że straciłam głos...swój własny, wewnętrzny głos, swoją siłę. Co mi da to, że na kogoś nakrzyczę, no co? Jeśli coś mi nie odpowiada, jeśli za bardzo przeszkadza no co mi to da? W czym mi pomoże wytłuczenie wszystkich wazonów czy talerzy? Wypicie butelki wina, albo zjedzenie całego tortu bezowego? Nic....      Tego, co tak bardzo ciąży, przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu. Nie potrafię po prostu stanąć i krzyczeć, gdzieś we mnie jest blokada, której nie umi

                                                                    Drogi K.      Jeśli czytasz ten list to już jest po wszystkim i ze sobą nie rozmawiamy. To minął czas kiedy mówiliśmy sobie "kocham", "jestem" i naszą przestrzeń wypełnia głusza.       Nie potrafię zrozumieć dlaczego to tak wygląda i dlaczego nie potrafimy już ze sobą rozmawiać. Napełniałeś mnie szczęściem, oczywiście zawsze kiedy tylko byłeś.....o ile byłeś.       Chciałabym, żebyś wiedział, że radość, którą mi dawałeś, cały czas gdzieś tam będzie, słowa które od Ciebie słyszałam wciąż brzmią mi w głowie, że każda nieprzespana noc ze względu na to, że non stop rozmawiamy była nocą pełną wypoczynku mimo wszystko. Chciałabym, żebyś wiedział, że zawsze będziesz dla mnie ważny, tylko każdy człowiek ma swoje granice, a Ty moją przekroczyłeś zbyt wiele razy i już nie potrafię sobie z tym poradzić. Jestem pewna, że dasz radę i zdasz każdy życiowy egzamin, że wiesz co jest dobre i odnajdziesz się w